Մարդը լինելով բանական էակ՝ տիեզերքի անեզերության մեջ չունի ոչ մի արժեք:
Մարդն իր տեսակով և ֆիզիկական կառուցվածքով անարժեք է: Եթե դիտարկենք մարդուն և բույսին՝ կլինեն համարժեք: Երկուսն էլ ունեն կյանքի և գույության իմաստ, բայց երկուսն էլ այդ իմաստից իրենց օգուտը չունեն: Ընդհանրապես ամեն ինչը իր գույությունով միայն ապահովում է տիեզերքի անսահման շրջանառությունը: Վերևից ներքև, աջից ձախ, առաջ և հետ, նույնիսկ, եթե ժամանակի մեջ էլ նայես՝ մարդը նման է պլազմայի, որը աստղի նման առկայծելուց հետո մարում է: Ամեն ինչ հավերժ չէ... Նույնիսկ տիեզերքը: Կգա մի օր, երբ նրա եզրն էլ կերևա...
Մարդն իր տեսակով և ֆիզիկական կառուցվածքով անարժեք է: Եթե դիտարկենք մարդուն և բույսին՝ կլինեն համարժեք: Երկուսն էլ ունեն կյանքի և գույության իմաստ, բայց երկուսն էլ այդ իմաստից իրենց օգուտը չունեն: Ընդհանրապես ամեն ինչը իր գույությունով միայն ապահովում է տիեզերքի անսահման շրջանառությունը: Վերևից ներքև, աջից ձախ, առաջ և հետ, նույնիսկ, եթե ժամանակի մեջ էլ նայես՝ մարդը նման է պլազմայի, որը աստղի նման առկայծելուց հետո մարում է: Ամեն ինչ հավերժ չէ... Նույնիսկ տիեզերքը: Կգա մի օր, երբ նրա եզրն էլ կերևա...
Մարդն անարժեք է, բայց իր փայլատակումը տիեզերքի արժեքն է:
Նյութը գրվել է ելենելով՝ Թումանյան «Տիեզերքի, բնության ու մարդու մասին»
Write a comment