Ես պարծենում եմ հեղափոխությամբ՝ ընդհանուր պրոցեսով, դրա գաղափարով, լավ կազմակերպվածությունով, նույնիսկ երգով՝ <Քաղաքացու երգ>-ով, որի ուղորդմամբ կատարվեց մեր քայլը, և, որը ամբողջովին համապատասխանեց հեղափոխությանը՝ հանդիսանալով դրա հիմն:Մեր քայլը նպաստեց պատմության ստեղծմանը։ Հայաստանին բնորոշ նույն գերիշխող իրավիճակը կատարվում է շատ երկրներում: Այսպիսով մենք սովորելու հետ միասին դաս տվեցինք այլ երկրներին, օրինակ՝ Ռուսաստանին: Ուղղակի չէր Ալեկսեյ Նավալնիյի կրկնօրինակ քայլը, որը փորձում էր ռուսաց ժողովրդին ոտքի կանգնեցնել։ Տես․՝ <<Что произошло в Армении и что нужно делать нам>> ։ Բացի այդ ես սիրում ու հպարտանում եմ հայերի միախմբվելու եռանդով և ձևով: Ինչ ենթամշակցության էլ հայը պատկանի, մեկ է, եթե խնդիրը վերաբերվում է մեր ազգին, մենք միախմբվում ենք: Հեղափոխական շարժման մեջ, քաղաքը շրջելով տեսել եմ քյարթույին ու հիպստերին միասին խորոված անելուց։ Դա իրոք ինքնահեղափոխություն էր։ Հաղթանակներից հետո մարդկանց ջինջ ժպիտը, բոլորին ինքնաբերաբար դարձնում էր եղբայներ և քույերեր։ Անձանոթին շնորհավորելը, հյուրասիրել մեծ տոն էր։ Իրոք ժողովուրդը գնտվում էր քայլ անելու եզրին, և ի վերջո ունենալով առաջնորդ ուժ, նա արեց այդ քայը։ Սա թավշյա հեղափոխություն էր, որը հաղթեց ժողովուրդը։

Ես կասկածի տակ եմ դնում Արմեն Սարգսյանի նախագահ լինելու հնարավորությունը, քանզի ըստ Հոդված 124-ի՝ Հանրապետության նախագահի լիազորությունների ժամկետը և  նրան ներկայացվող պահանջների 2 մասի, որը պնդում էր, որ հանրապետության նախագահ կարող է ընտրվել քառասուն տարին լրացած, վերջին վեց տարում միայն Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացի հանդիսացող, վերջին վեց տարում Հայաստանի Հանրապետությունում մշտապես բնակվող, ընտրական իրավունք ունեցող եւ հայերենին տիրապետող յուրաքանչյուր ոք: Բայց կան տարբեր փաստացի ֆակտեր, որ Արմեն Սարգսյանը 2014թ․-ին եղել է Բրիտանիայի հաղաքացի։ Այսպիսով ըստ սահմանադրության տվյալ կետերի Արմեն Սարգսյանը չի կարող հանդիսանալ ՀՀ նախագահ։

Մարդկության պատմության տարբեր փուլերում տասնյակ կայսրություն­ներ են կործանվել, բացառություն չէր նաև ԽՍՀՄ-ի փլուզումը, որը որակապես Փոխեց աշխարհի քաղաքական պատկերը, միջազգային հարաբերությունների բնույթը:

ԽՍՀՄ-ի կործանման պատծառները շատ էին, իսկ այդ պատճառների մեկ կետումը հավաքելու գործընթացը կատարվեծ ի շնրոհիվ՝ Մ. Ս. Գորբաչովի, Ա. Ն. Յակովլևի, Վ.Ա. Մեդվեդևի, է. Ա. Շևարդնաձեի և այլոց։

Խորհրդային երկրները 80-90-ական թվականներին գտնվում էին լճացման մեջ։ Այսպիսով Կոնստանտին Չերնենկոյի մահվանից հետո, երկրի իշխանության գլուխ կանգնեց Միխայիլ Գորբաչովը, ով սկսեց պետության <<Վերակառուցումը>>, որը իրենից հետևում էր լճացման խաղտումը։ Նրա անհաջող գործընթացի հետևանքով էլ սկսվեց պետության փլուզումը, թեև անհաջող ասվածը հարաբերական է ըստ որոշ վարկաձների։ Հասարակական հարցումների արդյունքները վկայում էին Մ. Գորբաչովի վստահության կորստի և ժողովրդականության անկման մասին: Եթե նրա վարկանիշը 1990թ. 60-70% էր, ապա 1991թ. սկզբներին՝ 15%: Բայց, օրինակ արտերկրում, հատկապես ԱՍՆ-ում, Իտալիայում, Գերմանիայում, Նորվեգիայում և այլուր նրա համբավը զգալիորեն մեծացավ: 1990թ. դեկտեմբերին Նորվեգիայում Նոբելյանական կոմիտեն Մ. Գորբաչովին շնորհեց խաղաղության նոբելյան մրցանակ: 1990թ. Արևմտյան մամուլը նրան համարեց «տարվա մարդ», «տասնամյակի մարդ», «XX դարի մեծագույն բարեփոխիչ»: Ի հակառակ Արևմուտքի դրական գնահատականներին՝ ԽԱՀՄ-ում քաղաքագետները նրա գործողությունները գնահատեցին բացասաբար: Բոլորը համոզված էին, որ Մ. Գորբա­չովին չհաջողվեց երկիրը դուրս բերել ճգնաժամից և խորհրդային մարդկանց ներկայացավ որպես «տիեզերական» խաբեբա: Բացի այդ ԽՍՀՄ-ում լուրեր էին գնում, իբրև Գորբաչովը ԱՄՆ-ի կողմից դրածո իշխանության գլուխ էր, այդ իսկ պատճառով նա տանում էր ԽՍՀՄ-ը կործանման։ 

Ընդհանրապես ԽՍՀՄ-ը այդ ժամանակ կախված էր մազից։ Սխալ կառավարման պատճառով, պետության  համակարգը ներսից նեխել էր և բավական էր մի փոքր շարժ, որ պետությունը փլուզվի։ Համարվում է, որ շարժողը հենց Գորբաչովն էր։

Ժողովրդավարական հասարակության, հատկապես քաղաքացիական հասարակությունների քաղաքական համակարգերում կարևորագույն տեղ են զբացեղնում քաղաքացիների կյանքում: Ուստի նման ձգտումների ուժեղացումը և գործնականում դրանց իրականացումը ուղեկցվում է տարբեր քաղաքական և հասարակական կազմակերպությունների և շարժումների ծագմամբ և գործունեությամբ, որոնք քաղաքական կուսակցությունների հետ միասին նշանակալից դեր են խաղում ժամանակակից հասարակությունների հասարակական-քաղաքական կյանքում` մասնավորապես հասարակության քաղաքական համակարգում:

Բաց է այն համակարգը, որի համար շրջապատող միջավայրի հետ ակտիվ փոխհարաբերություններն ու կապերը հանդիսանում են կենսագործունեության ձեւ եւ պայման: Բաց համակարգը ոչ միայն ունակ է որոշակի փոփոխություններ առաջ բերել շրջապատող միջավայրում, այլեւ ի վիճակի է որոշակի պայմաններում ինտեգրել եւ սեփական գործառնության մեջ ներառել սեփական համակարգի արդյունք չհանդիսացող տարրեր:

Փակ է այն համակարգը, որն ունի ինքնաբավ բնույթ, շրջապատի հետ հարաբերություններում ներկայանում է հարաբերականորեն մեկուսացված: Փակ համակարգի կառուցվածքում արտաքին տարրի ավելացման դեպքում կարելի է խախտել դրա կառուցվածքային – ֆունկցիոնալ ամբողջականությունը: Որպես տիպիկ օրինակ կարելի է դիտարկել Խորհրդային Միության քայքայումը: